Het leven als ceremonie. Lang heb ik magie gezocht in rituelen. Maar hoe zorg je ervoor dat je in het echte leven ook kan toveren?
𝘐𝘧 𝘐 𝘤𝘢𝘯 𝘩𝘰𝘭𝘥 𝘮𝘺𝘴𝘦𝘭𝘧
𝘋𝘶𝘳𝘪𝘯𝘨 𝘱𝘳𝘢𝘤𝘵𝘪𝘤𝘦,
𝘐 𝘴𝘩𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘵𝘰𝘰
𝘞𝘩𝘦𝘯 𝘳𝘶𝘯𝘯𝘪𝘯𝘨 𝘮𝘺 𝘦𝘳𝘳𝘢𝘯𝘥𝘴.
𝘐𝘧 𝘐 𝘤𝘢𝘯 𝘴𝘱𝘦𝘢𝘬 𝘪𝘯 𝘳𝘦𝘷𝘦𝘳𝘦𝘯𝘤𝘦
𝘛𝘰 𝘮𝘺 𝘢𝘯𝘤𝘦𝘴𝘵𝘰𝘳𝘴
𝘐𝘯 𝘵𝘩𝘦 𝘶𝘯𝘴𝘦𝘦𝘯 𝘸𝘰𝘳𝘭𝘥,
𝘐 𝘤𝘢𝘯 𝘣𝘦 𝘱𝘳𝘦𝘴𝘦𝘯𝘵
𝘸𝘪𝘵𝘩 𝘮𝘺 𝘬𝘪𝘥𝘴
𝘐𝘯 𝘵𝘩𝘦 𝘭𝘪𝘷𝘪𝘯𝘨 𝘳𝘰𝘰𝘮.
𝘐𝘧 𝘐 𝘤𝘢𝘯 𝘭𝘦𝘵 𝘦𝘯𝘦𝘳𝘨𝘺 𝘧𝘭𝘰𝘸
𝘛𝘩𝘳𝘰𝘶𝘨𝘩 𝘮𝘺 𝘧𝘪𝘯𝘨𝘦𝘳𝘴 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘸𝘢𝘵𝘦𝘳,
𝘐 𝘤𝘢𝘯 𝘸𝘢𝘭𝘬 𝘰𝘶𝘵𝘴𝘪𝘥𝘦
𝘈𝘯𝘥 𝘦𝘯𝘫𝘰𝘺 𝘵𝘩𝘦 𝘳𝘢𝘪𝘯𝘥𝘳𝘰𝘱𝘴
𝘖𝘯 𝘮𝘺 𝘧𝘢𝘤𝘦
𝘏𝘰𝘸 𝘤𝘢𝘯 𝘐 𝘯𝘰𝘵 𝘴𝘦𝘦
𝘉𝘰𝘵𝘩 𝘸𝘰𝘳𝘭𝘥𝘴
𝘐𝘯𝘯𝘦𝘳 𝘢𝘯𝘥 𝘰𝘶𝘵𝘦𝘳
𝘈𝘴 𝘴𝘦𝘱𝘢𝘳𝘢𝘵𝘦,
𝘉𝘶𝘵 𝘢𝘴 𝘸𝘩𝘰𝘭𝘦.
𝘓𝘪𝘧𝘦 𝘢𝘴 𝘢 𝘤𝘦𝘳𝘦𝘮𝘰𝘯𝘺,
𝘔𝘢𝘨𝘪𝘤 𝘪𝘯 𝘵𝘩𝘦 𝘮𝘶𝘯𝘥𝘢𝘯𝘦.
De kloof tussen ceremonie en het alledaagse
Afgelopen jaar kwam ik ineens tot een besef: Ik zonderde mij af van het leven, door alleen in ceremonie alles te kunnen omhelzen.
Want wat heeft het voor zin als ik tijdens een innerlijke reis mijn monsters durf aan te kijken, als ik het geduld niet kan opbrengen om een boos kind naar bed te brengen?
Wat heb ik geleerd van het doen van al die rituelen, als ik het niet voor elkaar krijg om het huis op te ruimen?
Waarom zijn tranen en chaos welkom in een cirkel, en druk ik deze in het echte leven het liefst weg?
Ritueel en routine
Nu bijna een jaar later ben ik nog lang niet altijd de persoon die ik in ceremonie kan zijn. Maar het heet niet voor niets een ‘practice’. Ik oefen elke dag om hier te zijn. En de momenten dat het lukt, zijn net zo magisch als tijdens een ritueel: Magic in the mundane.
En terwijl ik de magie van een ceremonie in het dagelijkse leven breng, merk ik dat een ceremonie juist ‘dagelijkser’ wordt. Zo balancerend op de middenlijn tussen het magische en het dagelijkse, durf ik te zeggen dat wanneer dit lukt, het voelt als belichamen.
Ik ben hier, in mijn lichaam, in mijn energie, in het nu.
Verwondering
Vanuit de gedachte dat ik tijdens mijn rituelen oefen, om mijzelf te kunnen dragen in het echte leven, ben ik dingen zo anders gaan zien. Want ineens valt het op hoe mooi de dagelijkse dingen zijn. Het is alsof ik weer door de ogen van een kind kan kijken: met verwondering.
Maar ook… het kunnen geloven dat ik iets kan. Me niet laten beperken door ‘volwassen’ gedachten. Het kunnen spelen met de ‘realiteit’. En dit is dan weer zo lastig als volwassene. Het is een proces van vallen en opstaan en blijven proberen. Blijven geloven. Blijven doen.
Life as a ceremony.
Wil je ervaren hoe het is om met mij samen te spelen? De magie van het moment komt het meest tot uiting tijdens een intuitive tattoo ceremony, waarbij we alles op de dag laten ontstaan.
Wanneer alle logische en onverklaarbare stukjes samenkomen, en dat het maar blijft doorgaan, tot we niet anders kunnen dan hard erom lachen.
Je bent welkom!
foto: Sanne Marije Sanders
