Lang heb ik getwijfeld of ik dit verhaal wil delen. Het voelt kwetsbaar en tegelijkertijd ook zo belangrijk. Het is mijn reis van iemand die zich op de achtergrond hield naar het vinden van mijn stille kracht.
Ik zeg vaak dat je bij mij komt ‘spelen’. De magie in het moment ervaren. Je verwonderen als een kind over dingen die je normaal niet opmerkt. Dat het allemaal niet moeilijk hoeft te zijn en dat dingen soms ineens samenvallen.
Wat ik niet vaak noem, is dat deze luchtigheid gedragen wordt door gewicht. Het betekent dat ik weet dat ik er deze dag voor ons kan zijn, en zo de ruimte creëer om te kunnen spelen.
Don't take my slow for easy.
I dance with monsters before breakfast
De ochtend begin ik vaak met een korte embodied dance check-in. Tijdens het dansen kwam deze zin in mij op: Don’t take my slow for easy, I dance with monsters before breakfast.
Ik realiseerde me toen dat wat voor mij natuurlijk aanvoelt en wat ik ‘eventjes’ doe, het resultaat is van elke dag oefenen. Steeds weer komen opdagen. Vaak laat ik de dans zien, maar de monsters zijn niet te filmen of beschrijven. Het is een innerlijk proces: een deel van de reis die ik zelf aan ga. De uitdagingen op plekken waar niemand anders komt.
Wat ik deel zijn snippets van mijn reis. Inzichten waarvan ik hoop dat ze anderen inspireren op hun pad. Soms lijkt het misschien dat deze inzichten een soort instant downloads zijn, maar het zijn onderdelen van een heel proces.
Kameleon
Ik was iemand die kon huilen bij de gedachte om naar een netwerkborrel te moeten. Dat verborg ik door mij zelfverzekerd voor te doen, maar van binnen wankelde ik boven een ravijn.
Doordat ik kon invoelen op situaties en personen, kon ik goed met iedereen opschieten. Ik was likeable omdat ik meeging met de energie van de ander, maar verloor daarbij mijn eigen standvastigheid.
En in mijn werk als vormgever, liet ik mij vaak door mijn opdrachtgevers alle kanten op sturen. Ik kon niet goed mijn grenzen aangeven en ging helemaal op in de wensen van de klant.
Daarbij was ik overigens ook heel goed in mijzelf voor de gek houden. Dacht dan dat ik nog de controle had, terwijl ik de ander op een voetstuk plaatste.
Aan de andere kant had ik de gave om alle perspectieven van een situatie in te zien. Ik kon mij inleven in mensen en maakte makkelijk contact. Zag altijd een uitweg in de meest complexe situaties. Maar zonder mijn eigen grenzen te voelen, raakte ik ook steeds weer mezelf kwijt.
Als een kameleon kon ik mij razendsnel aanpassen aan elke situatie. Nu zie ik dat ik mijn superkracht alleen gebruikte als bescherming. En ging daardoor volledig op in de omgeving.
Van teveel weggeven ben ik de andere kant opgeslagen en wilde ik alles dicht timmeren. Trok harde muren op en probeerde die met alle macht te bewaken. Maar omdat ik van nature graag meebeweeg met mijn omgeving, voelde dit heel beklemmend. De structuren die ik had opgezet waren al snel niet meer dienend maar belemmerden mij in mijn groei. Terwijl ik mij afsloot voelde ik mij ook alleen en dat terwijl ik juist mijn best deed om erbij te horen. En de angst voelde in het verdwijnen en niet gezien worden.
Wat als ik je vertel, dat je monsters je grootste vrienden kunnen zijn. Mits je ze kunt zien in hun ware gedaante.
Spaceholder voor interpretatie
En toen gebeurde er iets bijzonders. In plaats van mijn monsters steeds groter te laten worden, ben ik ze gaan accepteren. Mijn jarenlange training in camouflage en aanpassingsvermogen, heeft er tot toe geleid dat ik alles om mij heen kan zien. Elk klein detail doet er toe. En dat is geen zwakte…
Zodra ik stopte met mijzelf verstoppen, heb ik mijn skills op een andere manier kunnen inzetten: Ik laat je dingen zien die je normaal misschien niet opmerkt en leg connecties zonder deze vast te zetten. Ik ben een spaceholder voor interpretatie. En laat je in mijn veld zien wat ik zie, zodat jij je eigen verhaal kan vormen.
Mijn kasteelmuren heb ik inmiddels verrijkt met ramen en deuren. Het is echt een hele fijne plek, al zeg ik het zelf! Ik bepaal nu zelf hoeveel ruimte ik openzet voor de ander. Dit geeft mij vrijheid en plezier in het ontdekken van nieuwe manieren van samenwerken.
Het is een plek geworden waar mensen zich veilig voelen om hun verhaal te delen. Waar je welkom bent zoals je bent en waar we elkaar echt kunnen zien.
Natuurlijk laat ik nog wel eens per ongeluk een raam openstaan tijdens een regenbui.. I’m not perfect, maar een natte vloer is zo weer droog.
Checkpoint
Soms zien we niet hoeveel we zijn gegroeid, totdat we een ‘vorig jaar op deze dag’ melding krijgen op de phone. Vandaag besefte ik hoeveel stappen ik heb gezet om te komen waar ik nu ben. En dat terwijl ik zo vaak denk dat ik niet vooruit kom.
Dit is als een travel log op een basecamp, waarin ik met trots een stukje schrijf over mijn expeditie in het duister. Waar ik mezelf de kwaliteiten toe ken die niet op certificaten of diploma’s staan, maar komen vanuit de trials of life itself.
Keer op keer ben ik hier geweest. Met vallen en opstaan heb ik mij er doorheen gewerkt, en ik neem je dan ook alleen mee wanneer ik zeker weet dat ik mij de route eigen heb gemaakt.
We kunnen samen op avontuur, omdat ik de weg in het donker weet.
Ik geloof echt dat we elkaar tegenkomen omdat we een deel van onze reis samen mogen ervaren. Dat we ervaringen mogen uitwisselen en elkaar helpen en inspireren. Soms mis je net een stukje van de kaart die de ander wel heeft ontdekt.
Wat ik hoop is dat je met het lezen van mijn verhaal, ook de waarde inziet van jouw reis. Dat je ook vrienden kan worden met jouw monsters, en zo jouw stille kracht kan vinden, die je altijd al in je had.
Laten we elkaar inspireren, durf jij van je kwetsbaarheid je kracht te maken?
Liefs,
Mei Ying
foto: Marloes Nierop
